下载百度汉语App
名师好课免费看

高唐赋

【作者】宋玉 【朝代】先秦
拼音
zhě
chǔ
xiāng
wáng
sòng
yóu
yún
mèng
zhī
tái
wàng
gāo
zhī
guān
shàng
yǒu
yún
zhí
shàng
gǎi
róng
zhī
jiān
biàn
huà
qióng
wáng
wèn
yuē
:“
?”
duì
yuē
:“
suǒ
wèi
cháo
yún
zhě
。”
wáng
yuē
:“
wèi
cháo
yún
?”
yuē
:“
zhě
xiān
wáng
cháng
yóu
gāo
táng
dài
ér
zhòu
qǐn
mèng
jiàn
rén
yuē
:‘
qiè
shān
zhī
wèi
gāo
táng
zhī
wén
jūn
yóu
gāo
táng
yuàn
jiàn
zhěn
。’
wáng
yīn
xìng
zhī
ér
yuē
:‘
qiè
zài
shān
zhī
yáng
gāo
qiū
zhī
dàn
wèi
cháo
yún
wèi
xíng
zhāo
zhāo
yáng
tái
zhī
xià
。’
dàn
cháo
shì
zhī
yán
wèi
miào
hào
yuē
cháo
yún
。”
wáng
yuē
:“
cháo
yún
shǐ
chǔ
zhuàng
ruò
?”
duì
yuē
:“
shǐ
chǔ
shí
ruò
sōng
shí
shǎo
jìn
ruò
jiāo
yáng
zhāng
ér
wàng
suǒ
gǎi
róng
ruò
jià
jiàn
jiǎo
fēng
fēng
zhǐ
yún
suǒ
chù
。”
wáng
yuē
:“
guǎ
rén
fāng
jīn
yóu
?”
yuē
:“
。”
wáng
yuē
:“
?”
yuē
:“
gāo
xiǎn
lín
wàng
yuǎn
guǎng
广
wàn
shàng
shǔ
tiān
xià
jiàn
yuān
zhēn
guài
wěi
chēng
lùn
。”
wáng
yuē
:“
shì
wèi
guǎ
rén
zhī
!”
yuē
:“
wéi
wéi
!”
wéi
gāo
táng
zhī
shū
lèi
zhī
shān
chóu
dào
zhé
ér
céng
lèi
dēng
chán
yán
ér
xià
wàng
lín
zhī
shuǐ
tiān
zhī
xīn
guān
bǎi
zhī
xiōng
xiōng
shēng
kuì
dàn
dàn
ér
bìng
pāng
yáng
yáng
ér
shī
wěng
zhàn
zhàn
ér
shàng
zhǎng
fēng
zhì
ér
ruò
shān
zhī
shì
báo
àn
ér
xiāng
ài
jiāo
yǐn
ér
què
huì
zhōng
ér
gāo
ruò
hǎi
ér
wàng
jié
shí
lěi
lěi
ér
xiāng
róng
zhèn
tiān
zhī
shí
zhī
chán
zhuó
tóng
tóng
ér
gāo
shuǐ
dàn
dàn
ér
pán
hóng
yín
yín
zhī
róng
bēn
yáng
yǒng
ér
xiāng
yún
xīng
shēng
zhī
pèi
pèi
měng
shòu
jīng
ér
tiào
hài
wàng
bēn
zǒu
ér
chí
mài
bào
chái
shī
kǒng
huì
diāo
è
yīng
yào
fēi
yáng
cuàn
zhàn
xié
ān
gǎn
wàng
zhì
shì
shuǐ
chóng
jǐn
bào
chéng
zhǔ
zhī
yáng
yuán
tuó
zhān
wěi
jiāo
zòng
héng
zhèn
lín
fèn
wēi
wēi
wān
wān
zhōng
bǎn
yáo
wàng
xuán
dōng
róng
huáng
huáng
yíng
yíng
duó
rén
jīng
làn
ruò
liè
xīng
céng
dān
xíng
zhēn
lín
shèng
huá
gài
shuāng
chuí
fáng
jiū
zhī
hái
huì
dàn
dàn
suí
àn
ǎi
dōng
西
shī
fēng
pèi
绿
guǒ
dān
jīng
bái
xiān
tiáo
bēi
míng
shēng
shì
lài
qīng
zhuó
xiāng
biàn
huì
gǎn
xīn
dòng
ěr
huí
cháng
shāng
zi
guǎ
hán
xīn
suān
zhǎng
huī
guān
xián
shì
shī
zhì
chóu
tàn
chuí
lèi
dēng
gāo
yuǎn
wàng
shǐ
使
rén
xīn
cuì
pán
àn
cuán
zhěn
chén
ái
ái
pán
shí
xiǎn
jùn
qīng
yán
cēn
zòng
héng
xiāng
zhuī
zōu
héng
bèi
xué
yǎn
zhí
jiāo
jiā
lěi
chóng
dié
zēng
zhuàng
ruò
zhù
shān
xià
yǎng
shì
shān
diān
qiān
qiān
xuàn
yào
hóng
shì
zhēng
róng
guī
liáo
yǎo
míng
jiàn
wén
sōng
shēng
qīng
àn
yáng
yáng
ér
xióng
jīng
jiǔ
ér
jǐn
hàn
chū
yōu
yōu
chāo
chàng
shī
shǐ
使
rén
xīn
dòng
kǒng
zhī
duàn
néng
wèi
yǒng
è
zhī
suǒ
chū
zòng
zòng
shēn
shēn
ruò
shēng
guǐ
ruò
chū
shén
zhuàng
shì
zǒu
shòu
huò
xiàng
fēi
qín
jué
guǐ
wěi
jiū
chén
shàng
zhì
guān
gài
píng
zhǒng
màn
yǎn
fāng
cǎo
luó
shēng
qiū
lán
chǎi
huì
jiāng
zài
jīng
qīng
quán
gàn
jiē
chē
bāo
bìng
báo
cǎo
lián
yán
yāo
yāo
yuè
xiāng
yǎn
yǎn
zhòng
què
áo
áo
xióng
xiāng
shī
āi
míng
xiāng
hào
wáng
huáng
zhèng
míng
chǔ
jiū
guī
chuí
gāo
cháo
míng
jiē
jiē
dāng
nián
áo
yóu
gēng
chàng
dié
suí
liú
yǒu
fāng
zhī
shì
xiàn
mén
gāo
谿
shàng
chéng
lín
gōng
jìn
chún
dǎo
xuán
shì
jiào
zhū
shén
tài
chuán
zhù
yán
wáng
nǎi
chéng
cāng
chī
chuí
liú
jīng
pèi
xié
chóu
xián
ér
shēng
liú
liè
fēng
guò
ér
zēng
bēi
āi
shì
diào
ōu
lìng
rén
lán
xié
céng
shì
nǎi
zòng
liè
zhě
zhǐ
xīng
chuán
yán
liè
xián
méi
shēng
gōng
qīng
shè
mǎng
mǎng
chí
píng
píng
fēi
niǎo
wèi
zǒu
shòu
wèi
jié
yǎn
xuè
gōng
xiān
huò
chē
shí
wáng
jiāng
wǎng
jiàn
xiān
zhāi
jiè
chà
shí
jiǎn
xuán
jiàn
yún
pèi
wèi
jīng
cuì
wèi
gài
fēng
yún
zhǐ
qiān
ér
shì
gài
mēng
wǎng
huì
wàn
fāng
yōu
guó
hài
kāi
xián
shèng
dǎi
jiǔ
qiào
tōng
jīng
shén
chá
zhì
yán
nián
shòu
寿
qiān
wàn
suì

昔者楚襄王与宋玉游于云梦之台,望高之观,其上独有云气,崪兮直上,忽兮改容,须臾之间,变化无穷。王问玉曰:“此何气也?”玉对曰:“所谓朝云者也。”王曰:“何谓朝云?”玉曰:“昔者先王尝游高唐,怠而昼寝,梦见一妇人曰:‘妾,巫山之女也。为高唐之客。闻君游高唐,愿荐枕席。’王因幸之。去而辞曰:‘妾在巫山之阳,高丘之阻,旦为朝云,暮为行雨。朝朝暮暮,阳台之下。’旦朝视之,如言。故为立庙,号曰朝云。”王曰:“朝云始楚,状若何也?”玉对曰:“其始楚也,榯兮若松榯;其少进也,晰兮若姣姬,扬衭鄣日,而望所思。忽兮改容,偈兮若驾驷马,建羽旗。湫兮如风,凄兮如雨。风止雨霁,云无所处。”王曰:“寡人方今可以游乎?”玉曰:“可。”王曰:“其何如矣?”玉曰:“高矣显矣,临望远矣。广矣普矣,万物祖矣。上属于天,下见于渊,珍怪奇伟,不可称论。”王曰:“试为寡人赋之!”玉曰:“唯唯!”
惟高唐之大体兮,殊无物类之可仪比。巫山赫其无畴兮,道互折而曾累。登巉巗而下望兮,临大阺之稸水。遇天雨之新霁兮,观百谷之俱集。濞汹汹其无声兮,溃淡淡而并入。滂洋洋而四施兮,蓊湛湛而弗上。长风至而波起兮,若丽山之孤亩。势薄岸而相击兮,隘交引而却会。崪中怒而特高兮,若浮海而望碣石。砾磥磥而相摩兮,巆震天之礚礚。巨石溺溺之瀺灂兮,沫潼潼而高厉,水澹澹而盘纡兮,洪波淫淫之溶。奔扬踊而相击兮,云兴声之霈霈。猛兽惊而跳骇兮,妄奔走而驰迈。虎豹豺兕,失气恐喙;雕鹗鹰鹞,飞扬伏窜。股战胁息,安敢妄挚。于是水虫尽暴,乘渚之阳,鼋鼍鱣鮪,交积纵横。振鳞奋翼,蜲蜲蜿蜿。
中阪遥望,玄木冬荣,煌煌荧荧,夺人目精。爛兮若列星,曾不可殚形。榛林郁盛,葩华覆盖;双椅垂房,纠枝还会。徙靡澹淡,随波闇蔼;东西施翼,猗狔丰沛。绿叶紫裹,丹茎白蒂。纤条悲鸣;声似竽籁;清浊相和,五变四会。感心动耳,回肠伤气;孤子寡妇,寒心酸鼻。长吏隳官,贤士失志;愁思无已,叹息垂泪。
登高远望,使人心瘁;盘岸巑,裖陈皑皑。磐石险峻,倾崎崖。巌岖参差,纵横相追。陬互横啎,背穴偃蹠。交加累积,重叠增益。状若砾柱,杂巫山下;仰视山巅,肃何千千。炫燿虹蜺,俯视峥嵘,窐寥窈冥,不见其底,虚闻松声。倾岸洋洋,立而熊经,久而不去,足尽汗出。悠悠忽忽,怊怅自失。使人心动,无故自恐。賁育之断,不能为勇。卒愕异物,不知所出。纵纵莘莘,若生于鬼,若出于神。状似走兽,或象飞禽。谲诡奇伟,不可究陈。上至观侧,地盖底平。箕踵漫衍,芳草罗生。秋兰茝蕙,江离载菁。青荃射干,揭车苞并。薄草靡靡,聮延夭夭,越香掩掩;众雀嗷嗷,雌雄相失,哀鸣相号。王鴡鸝黄,正冥楚鸠。秭归思妇,垂鸡高巢。其鸣喈喈,当年遨游。更唱迭和,赴曲随流。
有方之士,羡门高谿。上成郁林,公乐聚榖。进纯牺,祷琁室。醮诸神,礼太一。传祝已具,言辞已毕。王乃乘玉舆,驷仓螭,垂旒旌;旆合谐。紬大絃而雅声流,冽风过而增悲哀。于是调讴,令人惏悽,胁息曾。于是乃纵猎者,基趾如星,传言羽猎;衔枚无声,弓弩不发,罘不倾。涉莽莽,驰苹苹。飞鸟未及起,走兽未及发。何节奄忽,蹄足灑血。举功先得,获车已实。王将欲往见,必先斋戒。差时择日,简舆玄服。建云旆,蜺为旌,翠为盖。风起云止,千里而逝。盖发蒙,往自会,思万方,忧国害,开贤圣,辅不逮,九窍通郁,精神察滞。延年益寿千万岁。
宋玉的《高唐赋》和《神女赋》是在内容上相互衔接的姊妹篇,两篇赋都是写楚王与巫山神女梦中相会的爱情故事,但两篇赋的神女形象差别很大。
《高唐赋》中的神女最引人注目的地方是她自由奔放、大胆追求爱情的举动,所谓“闻君游高唐,愿荐枕席”。这是一片赤裸裸的原始激情和欲望的自然流露,是未曾受到任何封建礼教和伦理道德束缚的人性的直接张扬。这种随意放任的性关系并非宋玉的凭空想像,而是原始初民爱情生活的真实反映,是对于原始时代“自由”婚姻的朦胧回忆。就是说,在原始社会的特定发展阶段上,确实存在着无限制的随意婚姻和自由放任的性关系。并且,原... 古诗文网>>
作者介绍
宋玉,又名子渊,(约公元前298年-约公元前222年)汉族,东周战国时郢中(今荆门钟祥人)人, 楚国辞赋作家。生于屈原之后,或曰是屈原弟子。曾事楚顷襄王。好辞赋,为屈原之后辞赋家,与唐勒、景差齐名。相传所作辞赋甚多,《汉书·卷三十·艺文志第十》录有赋16篇,今多亡佚。流传作品有《九辨》、《风赋》、《高唐赋》、《登徒子好色赋》等,但后3篇有人怀疑不是他所作。所谓“下里巴人”、“阳春白雪”、“曲高和寡”的典故皆他而来。《钟祥县志》记载他为:“宋玉,邑人也,隽才辩给,善属文而识音。”宋玉又是中国历史上著名的美男子,风流倜傥,潇洒干练,反应敏捷,谈吐不凡,所以楚王经常要他陪伴伺候,或游于兰台之宫,或游于云梦之泽。 百科详情>>
大家还在搜