下载百度汉语App
名师好课免费看

述行赋

【作者】蔡邕 【朝代】
拼音
yán
èr
nián
qiū
lín
yuè
shì
shí
liáng
xīn
zhū
ér
huáng
zuǒ
guàn
děng
hóu
shàn
guì
chù
yòu
xiǎn
yáng
yuàn
chéng
西
rén
dòng
è
饿
mìng
zhě
shèn
zhòng
bái
lìng
yún
zhí
yán
hóng
鸿
chén
jūn
jiù
yún
zuì
huáng
néng
qín
bái
cháo
tíng
chì
chén
liú
tài
shǒu
qiǎn
dào
yǎn
shī
bìng
qián
guī
xīn
fèn
shì
suì
tuō
suǒ
guò
shù
ér
chéng
yǒu
xíng
jīng
luò
gòu
yín
zhī
jīng
shí
zhān
jiǎn
lián
lǎo
zhì
ér
wèi
zāi
chéng
fán
ér
jìn
xīn
ér
fèn
liáo
hóng
cún
xuān
yōu
qíng
ér
shǔ
宿
liáng
qiào
zhī
chēng
shén
āi
jìn
zhī
fèn
忿
zhū
hài
zhī
cuàn
jūn
zhōng
zhī
jiù
chéng
zēng
zhī
chén
wèn
níng
yuè
zhī
zhòu
miǎo
fǎng
ér
wén
jīng
tián
ér
kàn
běi
jìng
wèi
kāng
zhī
fēng
jiāng
guǎn
ér
zēng
gǎn
tàn
yùn
shū
shì
zhī
shāng
guò
hàn
zhī
suǒ
ài
diào
xìn
xíng
yáng
jiàng
láo
zhī
yīn
qiū
pán
yíng
qín
zhū
hóu
zhī
yuǎn
shù
chǐ
shēn
zi
zhī
měi
chéng
rěn
tāo
zhī
è
xiàn
rén
míng
dēng
cháng
bǎn
líng
gāo
zhì
cōng
shān
zhī
ráo
xíng
jiàn
hóng
gāo
jīng
wàn
shì
ér
qīng
huí
qiào
jùn
jiàng
xiǎo
liáo
xíng
gāng
cén
lián
shǔ
谿
xiòng
yǎo
míng
cuó
é
guāi
xié
kuò
yán
zhēng
róng
zǎn
ér
zhēn
bèi
huàn
zhuó
ér
luó
shēng
wěi
tǎn
tái
jūn
yuán
céng
ér
jié
jīng
xíng
yóu
nán
wàng
lǎn
tài
shì
zhī
wēi
líng
běi
yín
kàn
luò
ruì
zhī
shǐ
bìng
zhuī
liú
dìng
zhī
yōu
měi
zhī
suǒ
yíng
dào
tài
kāng
zhī
shī
wèi
mǐn
zi
zhī
shēng
xún
xiū
guǐ
zēng
miǎo
yōu
yōu
zhī
wèi
yāng
shān
fēng
biāo
yǒng
sāo
sāo
ér
liáng
yún
shù
ér
sāi
méng
méng
ér
jiàn
táng
ér
cuì
huī
tuí
xuán
huáng
mǎng
qiū
ér
shuì
jià
yīn
ér
yáng
āi
shuāi
zhōu
zhī
duō
tiào
bīn
wēi
ér
zēng
gǎn
fèn
忿
zi
dài
zhī
yín
yàn
xiāng
wáng
tán
kǎn
bēi
chǒng
zhī
wèi
gěng
xīn
chuàng
ér
huái
怀
cǎn
chéng
fǎng
zhōu
ér
tuān
liú
qīng
héng
xiǎng
fēi
zhī
líng
guāng
shén
yōu
yǐn
qián
shí
xióng
ěr
zhī
quán
zǒng
chán
jiàn
lài
tōng
yuán
jīng
chéng
yǐn
zhí
gòng
huāng
cāo
bǎng
wàn
sōu
chōng
wáng
ér
zuì
西
ér
róng
gǒng
dōu
ér
hòu
shì
mǐn
jiǎn
gōng
zhī
shī
shī
zi
cháo
zhī
wéi
hài
xuán
yún
àn
níng
jié
líng
zhī
qín
qín
bài
ér
guǐ
nìng
ér
nán
zūn
líng
ā
dēng
jiàng
yǎn
shī
ér
shì
qín
zhuàng
tián
héng
zhī
fèng
shǒu
èr
shì
zhī
xiá
fén
yān
liú
hòu
gǎn
yōu
xīn
zhī
yīn
yīn
bìng
ér
yáo
xiāo
mèi
chén
hòu
fēng
yún
zhī
shì
tiān
láo
tuān
ér
wén
xìn
宿
ér
hòu
què
wēi
dōng
yùn
jiàn
yáng
guāng
zhī
xiǎn
xiǎn
huái
怀
shǎo
ér
yǒu
xīn
mìng
jiù
jià
jiāng
wǎng
jīng
huáng
jiā
ér
tiān
wàn
fāng
ér
xīng
guì
chǒng
shān
chì
qiān
shǒu
ér
qián
chē
ér
wèi
yuǎn
hòu
chéng
ér
jìng
qióng
biàn
qiǎo
tái
xiè
mín
chù
ér
qǐn
zhì
xiāo
jiā
qín
shòu
xià
kāng
ér
hóng
kuān
biàn
便
jiū
zhōng
jiàn
qīn
huái
怀
ér
chù
zhú
dào
yīn
ér
huò
rén
táng
miǎo
yuǎn
cháng
shēng
zhōu
dào
wéi
mào
cǎo
āi
zhèng
zhī
guān
fēng
huà
zhī
shī
yóu
fēn
duō
yuǎn
liàng
cǎi
kuāng
shì
wèi
gān
héng
mén
níng
shén
yǒng
dōu
rén
ér
guī
yuán
jié
zōng
ér
huí
guǐ
bāng
suí
luàn
yuē
shè
xiá
jiān
zhōng
yǒng
huái
怀
jiǒng
yīn
guān
qún
dōu
xún
qián
kǎo
zhī
jiù
wén
jué
shì
dēng
gāo
yǒu
shàn
jiè
è
yún
gǒu
piān
piān
zhēng
chóu
yán
xuán
yán
xīn

延熹二年秋,霖雨逾月。是时梁翼新诛,而徐璜、左悺等五侯擅贵于其处。又起显阳苑于城西,人徒冻饿,不得其命者甚众。白马令李云以直言死,鸿胪陈君以救云抵罪。璜以余能鼓琴,白朝廷,敕陈留太守发遣余。到偃师,病比前,得归。心愤此事,遂託所过,述而成赋。
余有行于京洛兮,遘淫雨之经时。塗邅其蹇连兮,潦汙滞而为灾。乘马蹯而不进兮,心郁悒而愤思。聊弘虑以存古兮,宣幽情而属词。
夕宿余于大梁兮,诮无忌之称神。哀晋鄙之无辜兮,忿朱亥之篡军。历中牟之旧城兮,憎佛肸之不臣。问甯越之裔胄兮,藐髣髴而无闻。
经圃田而瞰北境兮,悟卫康之封疆。迄管邑而增感叹兮,愠叔氏之启商。过汉祖之所隘兮,吊纪信于荥阳。
降虎牢之曲阴兮,路丘墟以盘萦。勤诸侯之远戍兮,侈申子之美城。稔涛塗之愎恶兮,陷夫人以大名。登长坂以淩高兮,陟葱山之荛陉;建抚体以立洪高兮,经万世而不倾。迴峭峻以降阻兮,小阜寥其异形。冈岑纡以连属兮,谿谷夐其杳冥。迫嵯峨以乖邪兮,廓严壑以峥嵘。攒棫朴而杂榛楛兮,被浣濯而罗生。步亹菼与台菌兮,缘层崖而结茎。行游目以南望兮,览太室之威灵。顾大河于北垠兮,瞰洛汭之始并。追刘定之攸仪兮,美伯禹之所营。悼太康之失位兮,愍五子之歌声。
寻修轨以增举兮,邈悠悠之未央。山风汩以飙涌兮,气慅慅而厉凉。云郁术而四塞兮,雨濛濛而渐唐。仆夫疲而瘁兮,我马虺隤以玄黄。格莽丘而税驾兮,阴曀曀而不阳。
哀衰周之多故兮,眺濒隈而增感。忿子带之淫逆兮,唁襄王于坛坎。悲宠嬖之为梗兮,心恻怆而怀惨。
乘舫州而湍流兮,浮清波以横厉。想宓妃之灵光兮,神幽隐以潜翳。实熊耳之泉液兮,总伊瀍与涧濑。通渠源于京城兮,引职贡乎荒裔。操吴榜其万艘兮,充王府而纳最。济西溪而容与兮,息鞏都而后逝。愍简公之失师兮,疾子朝之为害。
玄云黯以凝结兮,集零雨之溱溱。路阻败而无轨兮,塗泞溺而难遵。率陵阿以登降兮,赴偃师而释勤。壮田横之奉首兮,义二士之侠坟。淹留以候霁兮,感憂心之殷殷。并日夜而遥思兮,宵不寐以极晨。候风云之体势兮,天牢湍而无文。弥信宿而后阕兮,思逶迤以东运。见阳光之显显兮,怀少弭而有欣。
命仆夫其就驾兮,吾将往乎京邑。皇家赫而天居兮,万方徂而星集。贵宠煽以弥炽兮,佥守利而不戢。前车覆而未远兮,后乘驱而竞及。穷变巧于台榭兮,民露处而寝洷。消嘉榖于禽兽兮,下糠粃而无粒。弘宽裕于便辟兮,纠忠谏其駸急。怀伊吕而黜逐兮,道无因而获人。唐虞渺其既远兮,常俗生于积习。周道鞠为茂草兮,哀正路之日歰。
观风化之得失兮,犹纷挐其多远。无亮采以匡世兮,亦何为乎此畿?甘衡门以宁神兮,詠都人而思归。爰结蹤而迴轨兮,复邦族以自绥。
乱曰:跋涉遐路,艰以阻兮。终其永怀,窘阴雨兮。历观群都,寻前绪兮。考之旧闻,厥事举兮。登高斯赋,义有取兮。则善戒恶,岂云苟兮?翩翩独征,无俦与兮。言旋言复,我心胥兮。
此赋作于公元159年(汉桓帝延高二年)蔡邕当时二十七岁,被迫应召入京未至而归。从体制来说,这是自模仿刘歆《遂初赋》以来的纪行赋,写作方法并无特异之处。但其篇幅相对短小,感情格外强烈。愤于宦官弄权致使民不聊生的主旨,在篇首小序中就明白点出。文中不但就沿途所见发生联想,借古刺今,更从正面发出对社会现实的尖锐批判。
据蔡邕自序,《述行赋》作于桓帝延熹二年(159年)秋。当时宦官擅权,朝政腐败, 人徒冻饿,不得其命者甚众.而昏庸的桓帝听中常侍徐璜说蔡邕善鼓琴,于是敕陈留太守将其送到京城。蔡邕行至洛阳附近的偃师县,即称病不前。因 ... 古诗文网>>
作者介绍
蔡邕(yōng)(133年—192年),字伯喈。陈留圉(今河南省开封市圉镇)人,东汉时期著名文学家、书法家,著名才女蔡琰(蔡文姬)之父。因官至左中郎将,故后人也称他为“蔡中郎”。最初拒征召之命,后为司徒桥玄所征辟,出任河平长。征召为郎中,参与续写《东观汉纪》。迁任议郎,参与并刻印熹平石经,屡次对时政提出意见,因而被宦官所诬陷,被流放至朔方。几经周折,避难江南十二年。董卓掌权时,强行征召蔡邕。蔡邕被迫前往,被署任为祭酒,甚为董卓所敬重。被举为高第,补任侍御史,又转任治书御史,迁尚书。三日之间,遍历三台。出任巴郡太守,被留为侍中。后拜左中郎将,随献帝迁都长安,封高阳乡侯。董卓被诛杀后,蔡邕因在王允座上发出感叹,而被下狱,不久便死于狱中,时年六十岁(《后汉书》误作六十一岁)。蔡邕精通音律,才华横溢,师事于著名政治家、学者胡广。蔡邕除通经史,善辞赋等文学外,书法精于篆、隶。尤以隶书造诣最深,名望最高,有“蔡邕书骨气洞达,爽爽有神力”的评价。创“飞白”书体,对后世影响甚大。唐张怀瓘《书断》评论蔡邕的飞白书时说“飞白妙有绝伦,动合神功”。生平喜藏书,多至万余卷,晚年将所藏之书载数车悉数赠给王粲,还有四千卷。《隋书·经籍志》著录有集20卷,早佚,后人辑有《蔡中郎集》。《全后汉文》对其著作也多有收录。 百科详情>>
大家还在搜